Ἡ γῆ περιβάλλεται ἀπό μία μᾶζα ἀερίων (ἀτμόσφαιρα), ἡ σύνθεση τῆς ὁποίας μέχρι τό ὕψος τῶν 80 χιλιομέτρων εἶναι σταθερή καί ἀποτελεῖται ἀπό 21% ὀξυγόνο, 78% ἄζωτο (N2) καί 1% διάφορα ἀέρια ὅπως τό ὄζον (Ο3), τό ἀργόν (Arg) καί τό διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος (CO2). Τό 75% τῆς μᾶζας αὐτῆς καί τό 99% τοῦ νεροῦ πού ὑπάρχει στήν ἀτμόσφαιρα εὑρίσκονται μέχρι τό ὕψος τῶν 12 χιλιομέτρων περίπου ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς (τροπόσφαιρα). Ἡ θερμοκρασία τῆς τροπόσφαιρας ἐξαρτᾶται ἀπό τήν θερμότητα τῆς γῆς καί ἐλαττώνεται περίπου κατά 6.5° C ἀνά χιλιόμετρο ὕψους. Μετά τήν τροπόσφαιρα μέχρι τό ὕψος τῶν 85 χιλιομέτρων εὑρίσκεται ἡ στρατόσφαιρα, ὅπου δέν ὑπάρχουν καιρικά φαινόμενα. Ὁ ἄνθρωπος εἰσπνέει ὀξυγόνο καί ἀποβάλλει διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος (CO2) ἐνῶ τά φυτά «εἰσπνέουν» CO2, δεσμεύουν τό ἄτομο τοῦ ἄνθρακα γιά τήν αὔξησή τους καί ἀποβάλλουν ὀξυγόνο. Αὐτό ἐξηγεῖ τό γιατί τά φυτά τῆς ξηρᾶς καί τῆς θάλασσας (πλαγκτόν) εἶναι τόσο σημαντικά γιά τήν ἐπιβίωσή μας.
Τό ἄτομο τοῦ ὀξυγόνου ἔχει τό χημικό σύμβολο «Ο». Ὅλα τά στοιχεῖα στήν φύση ὑπάρχουν ὡς σταθερές ἑνώσεις (μόρια) καί μόνο προσωρινά μποροῦν νά προκύψουν μεμονωμένα ἀσταθῆ ἄτομα, τά ὁποῖα ὀνομάζονται ἰόντα καί τά ὁποῖα προσπαθοῦν νά ἑνωθοῦν μέ ἄλλα ἰόντα, ὥστε νά ξαναγίνουν σταθερές ἐνώσεις. Τό σταθερό μόριο τοῦ Ο2 πού ἀναπνέουμε ἀποτελεῖται ἀπό δύο ἄτομα ὀξυγόνου. Ὅταν πάνω στό μόριο τοῦ Ο2 προσπέσει μία ποσότητα ἐνέργειας, μπορεῖ νά τό διασπάσει σέ δύο ἀσταθῆ ἄτομα Ο• (ἡ τελεία άντιπροσωπεύει τό ἐλεύθερο ἠλεκτρόνιο). Ἡ ένέργεια αὐτή μπορεῖ νά προέλθει ἀπό μία ἠλεκτρική ἐκκένωση (π.χ. κεραυνός) ἤ μία μηχανική καύση, ἀλλά στήν φύση, ἡ κύρια αἰτία πού διασπᾶ τό Ο2 σέ ἰόντα Ο• εἶναι τό φῶς πού κατέρχεται ἀπό τόν ἥλιο καί συναντᾶ τά μόρια τοῦ Ο2 στήν στρατόσφαιρα. Τότε ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά ἑνωθοῦν τρία ἄτομα Ο• μεταξύ τους καί νά προκύψει μία νέα ἕνωση πού ὀνομάζεται ὄζον (Ο3). Τό «στρῶμα» τοῦ ὄζοντος (ὀζονόσφαιρα) βρίσκεται σέ ἀπόσταση 15 – 30 χιλιομέτρων ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς.
Τό ἡλιακό φῶς εἷναι μία μορφή ἠλεκτρομαγνητικῆς ἀκτινοβολίας καί ἄρα ἐνέργειας. Τό μάτι τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἱκανό νά βλέπει μόνο ἕνα περιωρισμένο μέρος της, πού ἀντιστοιχεῖ στά ἑπτά χρώματα τῆς ἴριδος (μῆκος κύματος 400nm – 700nm περίπου). Ὑπάρχει ὅμως καί τό ἀόρατο φάσμα τοῦ ἡλιακοῦ φωτός, πού εἶναι καί τό μεγαλύτερο ποσοστό, καί περιλαμβάνει τήν ὑπεριώδη ἀκτινοβολία Α (UVA, μῆκος κύματος 315nm – 400nm), τήν Β (UVB, 280nm – 315nm), τήν C (UVC, 100nm – 280nm) καί τήν ὑπέρυθρη (780nm – 106nm). Ὅταν, ὑπεριώδης ἀκτινοβολία μέ μῆκος κύματος μικρότερο ἀπό 240nm πέφτει πάνω στά μόρια τοῦ Ο2 τῆς στρατόσφαιρας, ἕνα μέρος ἀπό τό Ο2 μετατρέπεται σέ Ο3. Τό ὄζον ἑπομένως εἶναι ἕνα ὑποπροϊόν τῆς φωτοχημικῆς ἀντιδράσεως μεταξύ τοῦ ὀξυγόνου καί τοῦ φωτός. Ἡ συγκέντρωση τοῦ ὄζοντος στήν ὀζονόσφαιρα εἶναι περίπου 3 μόρια ὄζοντος ἀνά 10 ἑκατομμύρια μόρια ἀέρα. Τό Ο3, ἀπορροφώντας ὑπεριώδη ἀκτινοβολία μήκους κύματος 310nm – 200nm (μικρότερης ἐνέργειας ἀπ’ ὅ,τι χρειάζεται τό Ο2, διότι οἱ δεσμοί στό μόριο τοῦ Ο3 δέν εἶναι τόσο ἰσχυροί ὅσο στό Ο2), φωτολύεται μέ τήν σειρά του σέ Ο2 καί Ο•, σέ μιά συνεχῆ σχέση ἰσορροπίας μεταξύ τους. Ἡ ἀμφίδρομη αὐτή ἀντίδραση τελειώνει μέ τήν σύνδεση ἑνός μορίου ὄζοντος μέ ἕνα ἄτομο ὀξυγόνου καί τόν σχηματισμό δύο σταθερῶν μορίων ὀξυγόνου.
O2 + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 200nm ) → O• + O•
O• + O2 + M → O3 + M
O3 + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 250nm) → O• + O2 + θερμότης
O• + O3 → O2 + O2
Στήν πραγματικότητα ἑπομένως, δέν ὑπάρχει κανένα στρῶμα ὄζοντος καί τό ὄζον δέν μᾶς προστατεύει ἀπό τίποτα, ἐφ’ὅσον τό ἡλιακό φῶς πέφτει ἐπάνω μας ἀκριβῶς τήν ἴδια στιγμή πού πέφτει πάνω στό ὄζον. Μέ τήν ἀντίδραση αὐτή μεταξύ ἡλιακοῦ φωτός καί ὀξυγόνου, «καταναλίσκεται» (ἀπορροφᾶται) τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας UVB καί ὁλόκληρο τό φάσμα τῆς UVC. Τό ὑπόλοιπο ὑπεριῶδες φάσμα τοῦ ἡλιακοῦ φωτός φθάνει στήν γῆ καί ἀποτελεῖται κατά 95% ἀπό τήν ὑπεριώδη ἀκτινοβολία Α καί κατά 5% ἀπό ὑπεριώδη Β.
Ὄζον ὑπάρχει ὅπου ὑπάρχει ἡλιακό φῶς καί ὀξυγόνο. Ὑπάρχει κάποιο μέρος τῆς γῆς πού δέν ἐκτίθεται στό ἡλιακό φῶς; Ναί, στόν Βόρειο Πόλο (Ἀρκτική) τόν χειμῶνα τοῦ Βορείου Ἡμισφαιρίου καί στόν Νότιο Πόλο (Ἀνταρκτική) τόν χειμῶνα τοῦ Νοτίου Ἡμισφαιρίου. Αὐτό συμβαίνει διότι ὁ ἄξονας τῆς γῆς (ἡ εὐθεῖα γραμμή πού συνδέει τούς δύο πόλους) δέν εἶναι τοποθετημένος καθέτως στίς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου ἀλλά ἔχει μία κλίση 23.4 μοιρῶν σέ σχέση μέ τόν ἥλιο. Εἶναι ἑπομένως ἀναμενόμενο ὅτι, στούς δύο πόλους, τίς συγκεκριμένες ἐποχές, παρατηρεῖται μικρότερη συγκέντρωση μορίων ὄζοντος ἀπό τήν συνηθισμένηˑ αὐτό τό φυσικό φαινόμενο ὀνομάσθηκε ἀπό κάποιους «τρύπα» τοῦ ὄζοντος.
Τό θέμα ξεκίνησε τό 1985, ὅταν ἐπιστήμονες τῆς βρεττανικῆς Ἀνταρκτικῆς ἀποστολῆς παρατήρησαν τόσο μεγάλη πτώση τοῦ ὄζοντος (τῆς τάξεως τοῦ 50% σέ ὡρισμένες περιοχές), ὥστε θεώρησαν ὅτι τά μηχανήματά τους εἶχαν βλάβη. Στίς δημοσιεύσεις τους τόν ἑπόμενο χρόνο, διεπίστωναν ὅτι τό ὄζον ἐπέστρεφε στά φυσιολογικά του ἐπίπεδα σέ διάστημα λίγων ἑβδομάδων καί πιθανολογοῦσαν ὅτι ἐπρόκειτο περί φυσικοῦ φαινομένου. Τό φαινόμενο εἶχε καταγράψει πρῶτος τό 1957 ὁ Dobson (πού ἔδωσε καί τό ὄνομά του στήν μονάδα μετρήσεως τῆς συγκεντρώσεως τοῦ ὄζοντος), ὁ ὁποῖος παρατήρησε μεγάλη πτώση στήν συγκέντρωση τοῦ ὄζοντος σέ μία περιοχή, γνωστή ὡς Ἀνταρκτικός Πολικός Στρόβιλος. Τό ἴδιο εὕρημα κατεγράφη τό 1958 από τόν Γάλλο Dumont D’ Urville. Οἱ δημοσιεύσεις αὐτές ἐξαφανίσθηκαν στίς τελευταῖες σελίδες τῶν ἐπιστημονικῶν περιοδικῶν. Ἀντιθέτως, τά Μέσα Μαζικῆς ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) καί ὡρισμένοι στρατευμένοι «ἐπιστήμονες» ξεκίνησαν μία γενικευμένη ἐκστρατεία, κατά τήν ὁποῖα ὑπεύθυνες γιά τήν «τρύπα» τοῦ ὄζοντος ἦταν κάποιες χημικές ἐνώσεις καί, βέβαια, οἱ ἄνθρωποι πού τίς χρησιμοποιοῦσαν.
Ἡ «ἐπίσημη» ἄποψη
Σύμφωνα μέ τήν ¨επίσημη¨ ἄποψη, ἡ τρύπα τοῦ ὄζοντος εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς αὐξημένης χρήσης τῶν χλωροφθορανθράκων (κυρίως τριχλωροφθορομεθάνιο (CFCl3) καί διχλωροδιφθορομεθάνιο (CF2Cl2) πού βρίσκονται στά ἐκνεφώματα (sprays) καί τά κλιματιστικά συστήματα τῶν οἰκιῶν καί τῶν αὐτοκινήτων, τῶν χημικῶν ἐνώσεων Halons, πού χρησιμοποιοῦνται στά συστήματα πυρόσβεσης καί τῶν φυτοπροστατευτικῶν ὑποκαπνιστικῶν ἐδάφους, κυρίως τοῦ βρωμομεθανίου (CH3Br). Ἡ χρήση τῶν χλωροφθορανθράκων (διεθνῶς CFCs) ξεκίνησε τήν δεκαετία τοῦ 1930. Τά ἀέρια αὐτά χρειάζονται 30-40 χρόνια γιά νά φθάσουν στήν ἀνώτερη στρατόσφαιρα.Ὅταν οἱ CFCs βρεθοῦν στήν στρατόσφαιρα καί ἐκτεθοῦν σέ ὑπεριώδη ἀκτινοβολία ὑψηλῆς ἐνεργείας, ἀπελευθερώνονται ἐλεύθερες ρίζες ἀτομικοῦ χλωρίου
CFCl3 + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 200nm) → •CFCl2 + Cl•
οἱ ὁποῖες μποροῦν νά ἀντιδράσουν, εἴτε μέ τό μεθάνιο πού ὑπάρχει στήν στρατόσφαιρα
CH4 + Cl• → •CH3 + HCl, σχηματίζοντας ὑδροχλώριο,
εἴτε μέ τό ὄζον
Cl• + O3 → ClO• + O2, σχηματίζοντας ρίζες μονοξειδίου του χλωρίου.
Τό μονοξείδιο τοῦ χλωρίου συνδέεται μέ διοξείδιο τοῦ ἀζώτου
ClO• + •NO2 + M → M + ClONO2 (νιτρικό χλώριο)
Αὐτές οἱ ἀντιδράσεις ἐξαρτῶνται ἀπό τήν ἀτμοσφαιρική πίεση καί γι’ αὐτό εἶναι πιό ἀποτελεσματικές σέ μικρότερα ὕψη. Προκαλοῦν αὔξηση τῶν συγκεντρώσεων ὑδροχλωρίου καί νιτρικοῦ χλωρίου σέ ὑψόμετρο 40 χιλιομέτρων σέ ὅλη τήν γῆ. Τό HCl καί τό ClONO2 εἶναι πολύ σταθερές ἐνώσεις καί ἡ ἀπομάκρυνσή τους μέ τήν βροχή μπορεῖ νά διακόψει τόν καταλυτικό αὐτό κύκλο τοῦ ὄζοντος.
Ὁ παγωμένος ἀέρας τόν χειμῶνα στήν Ἀνταρκτική κατέρχεται καί ἡ περιστροφή τῆς Γῆς τόν ἐξαναγκάζει να περιστρέφεται, σχηματίζοντας ἕναν ἰσχυρό στρόβιλο (polar vortex). Ὁ περιεχόμενος ἀέρας ἐγκλωβίζεται. Ἀέρας πλούσιος σέ HCl καί ClONO2 μπαίνει στόν στρόβιλο ἀπό πάνω καί κατέρχεται άπό τά 40 χλμ στά 15-20 χλμ. Μέσα στόν στρόβιλο, σέ θερμοκρασίες -80° C σχηματίζονται σέ ὕψος 15-20 χιλιομέτρων εἰδικά νέφη, τά πολικά στρατοσφαιρικά νέφη. Τό HCl καί τό ClONO2 προσροφῶνται στά πολικά στρατοσφαιρικά νέφη, ὅπου μετατρέπονται ἀπό τήν ἀέρια στήν στερεή φάση παράγοντας νιτρικό ὀξύ καί Cl2.
HCl + ClONO2 → HNO3 + Cl2
Μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ ἡλίου τήν ἄνοιξη, τά μόρια τοῦ χλωρίου σέ ὑψόμετρο 15-20 χιλιομέτρων φωτολύονται σχηματίζοντας ρίζες ἀτομικοῦ χλωρίου
Cl2 + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 350nm) → Cl• + Cl•
Μία ἐπί πλέον πηγή ριζῶν ἀτομικοῦ χλωρίου εἶναι ἡ ἀντίδραση
ClO• + ClO• → ClOOCl (ὑπεροξείδιο τοῦ χλωρίου), τό ὁποῖο φωτολύεται καί ἀπελευθερώνει ρίζες χλωρίου, μέ τίς ἀντιδράσεις
ClOOCl + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 300nm) → Cl•+ClOO•
ClOO• + κρύσταλλος πάγου → Cl• + O2
Μία τρίτη ἀντίδραση , ἡ ἀντίδραση
ClO• + O• → Cl• + O2
εἶναι πολύ ἀργή, διότι κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἀνταρκτικοῦ χειμῶνα ὑπάρχουν πολύ λίγες ἐλεύθερες ρίζες ὀξυγόνου, λόγω ἐλλείψεως ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας μήκους κύματος 200nm.
Ἐν συνεχείᾳ, στό πιό ἁπλό παράδειγμα, τά ἄτομα τοῦ Cl ἀντιδροῦν μέ μόρια Ο3
Cl + O3 → ClO• + O2
καί σχηματίζεται ὀξυγόνο καί μονοξείδιο τοῦ χλωρίου (•ClO), τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἀντιδράσει μέ ἄλλο ἕνα μόριο Ο3 καί νά προκύψει :
ClO• + O3 → Cl + 2 O2
Τό Cl πού προκύπτει συνεχίζει νά συνδέεται καί νά καταστρέφει Ο3 γιά 2 χρόνια περίπου, μέχρι νά μεταφερθεῖ στήν τροπόσφαιρα καί νά μετατραπεῖ σέ HCl καί ClONO2. Κατά μέσον ὅρο, ἕνα ἄτομο χλωρίου μπορεῖ νά καταστρέψει 100000 μόρια ὄζοντος πρίν ἀποσυρθεῖ ἀπό τόν καταλυτικό κύκλο.
Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ καταλυτικός κύκλος τῆς καταστροφῆς τοῦ ὄζοντος μπορεῖ νά ξεκινήσει μέ τήν βοήθεια τῆς ὑπεριώδους άκτινοβολίας. Χωρίς ἀρκετό ὄζον δέν θερμαίνεται ἡ περιοχή καί ἔτσι ὁ στρόβιλος διατηρεῖται καί κατά τήν ἄνοιξη, ἐπιδεινώνοντας τήν καταστροφή τοῦ ὄζοντος. Ἀργά τήν ἄνοιξη, λόγω θερμάνσεως, ἀέρας πλούσιος σέ ὄζον εἰσρέει ἀπό πάνω, ὁ στρόβιλος διαλύεται καί τό ὄζον ἐπανέχεται σέ φυσιολογικά ἐπίπεδα.
Ἕνας ἀντίστοιχος κύκλος ἀντιδράσεων ἰσχύει καί γιά τίς ἐνώσεις τοῦ βρωμίου.
Br + O3 → BrO• + O2
BrO• + ClO• → Br + Cl + O2
Ὁ καταλυτικός κύκλος τοῦ χλωρίου (ClO + ClO) εὐθύνεται γιά τό 70% τῶν ἀπωλειῶν ὄζοντος καί ὁ κύκλος τοῦ βρωμίου (BrO + ClO) γιά τό ὑπόλοιπο 30%.
Ἡ ἀπάτη
Ἡ «ἐπίσημη» ἄποψη καταστροφῆς τοῦ ὄζοντος ἀπαιτεῖ, ὅπως βλέπουμε, τήν ὕπαρξη, ταυτοχρόνως, πολλῶν καί ἐξεζητημένων συνθηκῶν καί παραδοχῶν.
Τό 1987 ὑπεγράφη ἡ συνθήκη τοῦ Μόντρεαλ ὅπου ἀποφασίστηκε ὅτι, πρέπει νά καταργηθοῦν οἱ χλωροφθοράνθρακες (ὁ πιό γνωστός ἐκπρόσωπός τους εἶναι τό Freon) καί οἱ υπόλοιπες ἐνώσεις πού ἔχουμε ἀναφέρει καί νά ἀντικατασταθοῦν μέ ἄλλες οὐσίες, τούς ὑδροφθοράνθρακες (HFCs). Οἱ οὐσίες αὐτές ὅμως χαρακτηρίσθηκαν ὡς «ἀέρια θερμοκηπίου», διότι ἔχουν ἕως καί 14800 φορές μεγαλύτερο δυναμικό πλανητικῆς ὑπερθέρμανσης ἀπό τό διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος. Τελικά, μέ ἑπόμενες τροποποιήσεις τῆς συνθήκης καταργήθηκαν καί αὐτές. Ἡ συνθήκη αὐτή, σύμφωνα μέ τά ΜΜΕ, τούς περιβαλλοντολόγους καί τίς διάφορες οἰκολογικές, μή κυβερνητικές ὀργανώσεις, ἦταν ἀποτελεσματική καί πραγματικά, τά ἐπίπεδα τῶν CFCs ἔχουν παγκοσμίως ἐλαττωθεῖ.
Τό πρόβλημα μέ ὅλους αὐτούς ὅμως εἶναι ὅτι, τό μέγεθος τῆς «τρύπας» τοῦ ὄζοντος παραμένει οὐσιαστικά ἀμετάβλητο ἀπό τό 1990, σύμφωνα μέ τίς ἐπίσημες καταγραφές τῆς NASA.
http://ozonewatch.gsfc.nasa.gov/meteorology/annual_data.html,
http://climate.nasa.gov/news/781/
Ἐπί πλέον, πουθενά δέν ἀνακοινώθηκε ὅτι, ἡ μεταβολή τῆς πυκνότητας τῆς ὀζονόσφαιρας φαίνεται ὅτι σχετίζεται μέ τήν αὔξηση τῆς δραστηριότητος τῶν ἡλιακῶν κηλίδων, πού μέ τήν σειρά της ἀντιστοιχεῖ σέ μεγαλύτερες ποσότητες ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας.
Ἤδη ἀπὀ τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’50 εἶχε διαπιστωθεῖ ὅτι, στοιχεῖα πού ὑπάρχουν στήν στρατόσφαιρα μποροῦσαν νά ξεκινήσουν ἁλυσιδωτές ἀντιδράσεις πού κατέστρεφαν ποσότητες ὄζοντος. Τέτοια στοιχεῖα εἶναι πρῶτα οἱ ὑδρατμοί, μέ τήν σχηματιζόμενη ἐλεύθερη ρίζα τοῦ ὑδροξυλίου (OH •), σύμφωνα μέ τήν ἀντίδραση
- ΟΗ + Ο3→ •ΗΟ2 + Ο2
- ΗΟ2+Ο3→ •ΟΗ + 2Ο2
μέ τελικό ἀποτέλεσμα τήν μετατροπή 2Ο3 → 3Ο2
Παρομοίως μέ τά προηγούμενα, ὁ καταλυτικός κύκλος τελειώνει μέ μία άντίδραση τοῦ τύπου
- ΟΗ + •ΗΟ2→ Η2Ο + Ο2
Οἱ ὑδρατμοί μεταφέρονται στήν στρατόσφαιρα ἀπό τήν τροπόσφαιρα, παράγονται δέ ἐπίσης ἀπό τήν ὀξείδωση τοῦ μεθανίου (CH4). Οἱ ὑπολογισμοί ἔδειχναν ὅτι οἱ ἀντιδράσεις αὐτές, ἄν καί ἐκτεταμένες, δέν ἦταν ἀρκετές γιά νά ἐπηρεάσουν τήν συνολική ποσότητα ὄζοντος.
Ἀκολουθεῖ ἡ ἐλεύθερη ρίζα τοῦ μονοξειδίου τοῦ ἀζώτου (NO•), σύμφωνα μέ τήν ἀντίδραση
- NO + O3 → NO2 + O2
NO2 + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία → •NO + •O
Τό ΝΟ σχηματίζεται ἀπό τήν ὀξείδωση τοῦ ἀζώτου, στίς ὑψηλές θερμοκρασίες πού προέρχονται ἀπό τούς κινητῆρες τῶν ἀεριωθούμενων ἀεροπλάνων (jets). Οἱ χημικές αὐτές ἀντιδράσεις ἦταν ὁ λόγος πού δέν προχώρησαν στήν Ἀμερική οἱ ὑπερηχητικές πτήσεις (στήν Εὐρώπη κατασκευάσθηκαν τά Concorde).
Ὀξείδια τοῦ ἀζώτου, ὅπως τό μονοξείδιο τοῦ διαζώτου (N2O), παράγονται ἀπό βιολογικές διεργασίες στίς τροπικές χῶρες, καλλιεργημένες ἐκτάσεις καί τούς ὠκεανούς.
Ἄλλη μία ὀργανική ἔνωση, τό χλωρομεθάνιο, ἀπελευθερώνεται μερικῶς ἀπό θαλάσσιους καί ἀπό χερσαίους ὀργανισμούς, ὅπως τά ἐρυθρά μακροφύκη, οἱ μύκητες λευκῆς σήψης καί ἀνώτερα φυτά. ‘Υπό τήν ἐπίδραση ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας ὑψηλῆς ἐνέργειας ἀπελευθερώνει χλώριο, σύμφωνα μέ τήν ἀντίδραση
CH3Cl + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία → •CH3 + Cl•
Οἱ ζωντανοί όργανισμοί τῶν ὠκεανῶν ἀπελευθερώνουν 5 ἑκατομμύρια τόνους χλωρίου στήν ἀτμόσφαιρα ἐτησίως. Ἡ καιόμενη βιομᾶζα 8.4 ἑκ. τόνους. Τά ἡφαίστεια 36 ἑκ. τόνους.
http://www.desy.de/news/@@news-view?id=5141&lang=eng, http://www.nature.com/nature/journal/v363/n6426/abs/363245a0.html
Ἡ ἐξάτμιση τοῦ θαλασσίου ὕδατος 600 ἑκ. τόνους. Συνολικά, ἡ ποσότητα τοῦ χλωρίου ἀπό φυσικές πηγές ἐτησίως εἶναι ἑκατοντάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερη ἀπό τήν ποσότητα πού ἀπελευθερώνουν οἱ CFCs.
Ἀναπάντητο παραμένει τό ἐρώτημα, μέ ποιόν τρόπο οἱ CFCs φθάνουν στήν στρατόσφαιρα, ἀφοῦ εἶναι ἕως καί πέντε φορές βαρύτεροι ἀπό τόν ἀέρα. Παρά τίς ἐπίσημες ἐξηγήσεις (ρεύματα ἀέρα κλπ), μόνο ἕνα πάρα πολύ μικρό μέρος CFCs (0.01 μέρη ἀνά τρισεκατομμύριο μόρια CFCs) κατορθώνει νά φθάσει στήν στρατόσφαιρα, μέ αὐτούς τούς τρόπους. Κανείς ἐπίσης δέν μᾶς ἐξήγησε γιατί οἱ «τρύπες» τοῦ ὄζοντος ἐπιμένουν νά βρίσκονται μόνο πάνω ἀπό τούς δύο πόλους καί ὄχι πάνω ἀπό τίς μεγάλες πόλεις, ὅπου βρίσκονται καί οἱ ἄνθρωποι μέ τά κλιματιστικά καί τά ἐκνεφώματα. Ἐπίσης κανείς δέν μιλᾶ γιά κατάργηση τῶν ἀεροπλάνων, τά ὁποῖα σέ μία μόνο πτήση τους στήν στρατόσφαιρα παράγουν 80 τόνους τοξικῶν ἀερίων πού καταστρέφουν ὄζον.
Ἡ ¨ἐπίσημη¨ θεωρία περιγράφει μία σειρά ἀντιδράσεων ἀπό τίς ὁποῖες παράγονται συνεχῶς δραστικές ρίζες ἐλεύθερου χλωρίου, πού καταστρέφουν τό ὄζον. Οἱ ἀντιδράσεις αὐτές δέν ἔχουν ἐπιτευχθεῖ μέ βεβαιότητα στό ἐργαστήριο. Εἰδικά, στίς πολύ σημαντικές ἀντιδράσεις
- ClOOCl + ὑπεριώδης ἀκτινοβολία (μῆκος κύματος ~ 300nm) →Cl•+ClOO•
- ClOO• + κρύσταλλος πάγου →Cl• + O2
δέν ἐφαρμόζεται ὁ δεύτερος νόμος τῆς θερμοδυναμικῆς (νόμος τῆς ὁδοῦ ἐλάχιστης ἐνέργειας), πού εἶναι βασικός νόμος τῆς φύσεως, χωρίς ἐξαιρέσεις.
http://www.chem1.com/acad/webtext/thermeq/TE3.html
Γιά τίς συγκεκριμένες ἀντιδράσεις ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι, ὑπάρχουν ἄλλες ὁδοί, χαμηλότερης ἐνέργειας, πού εἶναι πιθανώτερο νά συμβοῦν.
http://adsabs.harvard.edu/abs/1990GeoRL..17..721E,
Ἐπί πλέον ἔχει δειχθεῖ, μετά ἀπό πολύπλοκη πειραματική ἐργασία ὅτι, ὁ ρόλος τῆς φωτολύσεως τῆς ρίζας •ClOΟ στήν διαδικασία καταστροφῆς τοῦ ὄζοντος εἶναι ἀσήμαντος.
Παρ’ὅλα αὐτά, ἄν ἀκολουθούσαμε τήν σειρά τῶν παραδόξων συμπερασμάτων πού προκύπτουν, θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι, μέ ὅλες αὐτές τίς ἁλυσιδωτές χημικές ἀντιδράσεις, θά εἴχαμε ἀπορρόφηση τόσο μεγάλων ποσοτήτων ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας, πού τελικά, μᾶλλον θά πεθαίναμε ἀπό ἔλλειψη ὑπεριώδους ἀκτινοβολίας καί βιταμίνης D (!). Καί ἄν ἀκόμη εἴχαμε ἀντικατάσταση ὅλου τοῦ ὄζοντος μέ ἕνα στρῶμα CFSs, ἔστω καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά εἴχαμε προστατευθεῖ ἀπό τήν «κακή» ὑπεριώδη ἀκτινοβολία.
http://www.ourcivilisation.com/ozone/king.htm
Παραθέτουμε ἄλλο ἕνα ἀπίθανο συμπέρασμα. Ἔχει ἀποδειχθεῖ ὅτι, ὁ ἥλιος παράγει 5 δισεκατομύρια μόρια ὄζοντος ἀνά δευτερόλεπτο σέ ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου ὅπου λάμπει, δηλαδή παραγωγή 100 δισεκατομμυρίων τόνων νέου ὄζοντος κάθε χρόνο. Οἱ ὑποστηρικτές τῆς θεωρίας τοῦ ὄζοντος ὑπολογίζουν ὅτι, ἀπό τήν ἀνθρώπινη χρήση τῶν CFCs ἀπελευθερώνονται 7500 τόνοι χλωρίου ἐτησίως στήν ἀτμόσφαιρα. Λαμβάνοντας ὡς δεδομένο ὅτι, ἕνα μόριο χλωρίου μπορεῖ νά καταστρέψει 100.000 μόρια Ο3, γιά νά καταστραφεῖ τό 10% τοῦ ὄζοντος τῆς ἀτμόσφαιρας πού παράγεται σέ ἕναν χρόνο, ἀπαιτοῦνται 7500 ἑκατομμύρια τόνοι χλωρίου πού ἀντιστοιχοῦν σέ 29.025 δισεκατομμύρια τόνους Freon. Μέ ἐτήσιο ρυθμό 7500 τόνους χλωρίου τόν χρόνο, ἀπαιτοῦνται περισσότερα ἀπό 3.7 ἑκατομμύρια χρόνια γιά νά καταστραφεῖ τό 10 % τοῦ νέου ὄζοντος πού παράγεται κάθε χρόνο (!!).
http://www.mitosyfraudes.org/Ozone.html
Ἡ ὑστερία τοῦ ὄζοντος ἦταν μιά καλή εὐκαιρία γιά τίς ἑταιρεῖες πού παρήγαγαν τούς χλωροφθοράνθρακες νά παραγάγουν καινούργια ψυκτικά, μιά καί τό freon ἔχανε τήν προστασία τῆς πατέντας.
http://icecap.us/index.php/go/new-and-cool/the_ozone_hole_debacle_from_an_insider/
Ἐπί πλέον, τά νέα προϊόντα ἦταν πιό ἀκριβά ἀπό τό Freon, μέ ἀποτέλεσμα ὁ τρίτος κόσμος νά μήν μπορεῖ εὔκολα νά προμηθευθεῖ τά κατάλληλα ψυκτικά γιά τήν ὑγιεινῆ διατήρηση τῶν ἀποθεμάτων τῶν τροφῶν τους.
Χιλιάδες ἐπιστήμονες καί ¨πράσινες¨, μή κυβερνητικές όργανώσεις ἔπαιρναν μεγάλες καί συνεχεῖς χρηματοδοτήσεις. Ἡ θεωρία τοῦ ὄζοντος προετοίμαζε τό ἔδαφος γιά τήν τεράστια ἀπάτη τῆς ὑπερθέρμανσης τῆς γῆς (ὅπως θά ἀναλύσουμε σέ ἄλλο κείμενο).
http://www.antarctica.ac.uk/press/journalists/resources/science/ozone.php
Τόν Νοέμβριο τοῦ 2009, ἕνας ἠλεκτρονικός πειρατής (χάκερ) ὑπέκλεψε χιλιάδες μηνύματα ἠλεκτρονικοῦ ταχυδρομείου ἀπό τό Πανεπιστήμιο East Anglia (UEA). Στήν ἀλληλογραφία αὐτή ἀποκαλύπτεται ὅτι, τό 80 % τῶν μετρήσεων πού ἀνακοινώνονται ἐπισήμως καί ἀφοροῦν τήν θεωρία τοῦ ὄζοντος καί τῆς ὑπερθέρμανσης τῆς γῆς, ἦσαν ἐλλιπεῖς ἤ κατασκευασμένες. Τό τεράστιο αὐτό σκάνδαλο ὀνομάσθηκε Climategate καί, βεβαίως, «θάφτηκε» ἀπό τά ΜΜΕ. Τό Πανεπιστήμιο ἁπλῶς δήλωσε ὅτι, τά μυνήματα αὐτά ἀποτελοῦσαν «ἀνταλλαγή προσωπικῶν ἀπόψεων».
http://icecap.us/index.php/go/joes-blog/ozone_hole_hoax_was_the_preview_for_global_warming/
Μεγάλα ἐπιστημονικά κέντρα, ὅπως τό Alfred Wegener Institute of Polar and Marine Research in Potsdam
http://www.nature.com/news/2007/070924/full/449382a.html)
καί τό Ἰνστιτοῦτο Ἐρευνῶν Max Planck στήν Γερμανία ἀμφισβητοῦν πλέον ἀνοικτά τόν ρόλο τῶν CFCs στό θέμα αὐτό ἀναφέροντας ὅτι, οἱ ἐπίσημες προβλέψεις ἀπέτυχαν πλήρως. Τονίζουν δέ ὅτι, ὅπως φαίνεται, δέν γνωρίζουμε τά πάντα γιά τόν κύκλο τοῦ χλωρίου.
